Cześć!
Pamięta mnie tu ktoś jeszcze?
Na
początku chciałabym was przeprosić za to wszystko; za zawieszenie blogów,
rzadkie dodawanie rozdziałów. Jest mi bardzo przykro, że wszystko potoczyło się
w ten sposób i musiałam zakończyć dwa opowiadania. Myślę, że główną przyczyną
było to, że nie dawałam sobie rady z tyloma blogami, historie mieszały się, a
pomysłów na wszystko wciąż brakło.
Z
pewnością, jesteście zdziwione, że pojawił się tu post, ostatni miał miejsce ósmego
września. Jak na to patrzę, to jest mi wstyd, że tak postąpiłam.
Już od dłuższego
czasu zastanawiałam się nad tym opowiadaniem, jak i We can live a normal life. Już od dłuższego czasu czytałam wasze komentarze i nawet nie wiecie, jak miło
było mi to robić. Ta świadomość, że coś, co robiłaś i nie do końca uważałaś za
dobre, komuś się podobało i to aż tylu osobom. I wiedzcie, że to wy
zmotywowaliście mnie do napisania tego. Jesteście wielkie/cy!
Przejdźmy
do sedna sprawy.
Planuję reaktywować bloga!
Jednakże,
zamierzam zrobić, to dopiero po zakończeniu You should feel this. Nie
chciałabym powtórki z rozrywki, a bardzo zależy mi na zakończeniu YSFT, jak i
również tej historii.
Kiedy
wchodzę na bloggera, widzę, ile osób tutaj codziennie zagląda, a liczba
odwiedzin wciąż wzrasta, więc myślę, że jednak ktoś ucieszy się z mojego powrotu.
Myślę, że
rozdziały napiszę od nowa, bo nie potrafiłabym pisać ich dalej wraz z tymi
błędami ortograficznymi, jak i stylistycznymi. Być może beta, która
przeprowadza korektę rozdziałów na moim obecnym blogu, zgodzi się i na
betowanie tego. Jest niezastąpiona i niezbędna!
Nic nie
obiecuję, ale mam też zamiar dokończyć WCLNL, lecz na razie skupię się na
aktualnym blogu.
I jak,
podoba wam się ten pomysł? :) Mam wielką nadzieję, że jednak tak. Przeczytałeś/aś?
Skomentuj, to dla mnie ogromnie ważne.
